Szybowce to istny cud techniki i wielka miłość pilotów z Polskiej Nowej Wsi

Mirela Mazurkiewicz

Polscy szybownicy nie mają powodów do kompleksów. Od lat są w światowej czołówce. Ich maszyn nie trzeba tankować, a potrafią rozwinąć prędkość nawet do 300 kilometrów na godzinę. Szybowce to istny cud techniki i wielka miłość pilotów z Polskiej Nowej Wsi.

To jest odchylenie od normy i chyba przypadek dla psychiatrów, bo nawet gdy jadę samochodem, wzrok sam ucieka mi pod chmury – śmieje się Zbigniew Kunas, pilot i instruktor szybowcowy, który w powietrzu spędził 13 tys. godzin. Taki wynik daje mu najwyższy nalot w kraju i stawia w czołówce światowej.

Rozmawiamy w upalny dzień. Nie ma jeszcze południa, a żar leje się z nieba.

– Dla laika to są po prostu ładne, białe obłoczki, które fachowo nazywają się cumulusami – mówi pilot, spoglądając w chmury. – Ja, patrząc na nie, widzę miejsca, gdzie potencjalnie mogą występować noszenia termiczne. Chodzi o to, aby znaleźć pod tą chmurą tzw. komin, czyli takie miejsce, gdzie noszenie będzie najsilniejsze i pozwoli odlecieć w dalszą trasę. Czasami w ten sposób można pokonać bez lądowania nawet 700 kilometrów.

Szybowiec to cud techniki. Nie ma silnika, nie trzeba go tankować, a potrafi przez wiele godzin szybować pośród chmur.