Rockmani nie liczą lat. Stara miłość do muzyki nie rdzewieje

Krzysztof Strauchmann

Kto powiedział, że gwiazdą rocka zostaje się w młodości? W Głuchołazach trzech poważnych facetów po czterdziestce reaktywowało swój zespół z czasów szkolnych. Na emeryturze zamierzają dorabiać koncertami.

Debiut? 1 maja 1984 roku. Po pochodzie pierwszomajowym pożyczyli od woźnego w szkole wózek, zapakowali swój sprzęt, instrumenty i pojechali do domu kultury. Po południu grali koncert razem z drugim zespołem rockowym w mieście. Dziś nikt już nawet nie pamięta, jak się nazywali, zresztą wtedy nazwy często przychodziły i odchodziły. Byli po prostu kapelą z podstawówki, a ta druga - kapelą z liceum.

- Mieliśmy mocnego konkurenta – wspomina Sylwester Legut (gitara). – Trzy dziewczyny z VIIIa zrobiły nam chórek i zagraliśmy wtedy kilka utworów jak prawdziwe gwiazdy. Daliśmy niezłego kopa. Do dziś to pamiętam. To był nasz pierwszy duży występ.
Koncert poprzedziło kilka miesięcy ciężkiej pracy, prób, starań o sprzęt muzyczny, niedostępny w czasach siermiężnej komuny. Polski był beznadziejny. Dobry sprzęt był dostępny za dolary, ale wtedy za 100 dolarów można było też kupić w Polsce używany samochód. Rodzice nie mieli takich pieniędzy.

- Udało nam się przekonać dyrektora naszej szkoły, pana Henryka Klisia, aby zainwestował trochę pieniędzy w sprzęt muzyczny. Jego otwarte podejście do nas było pozytywnym zaskoczeniem, natomiast pozostali nauczyciele traktowali nas jako zło konieczne – opowiada Piotr Salkiewicz (bas). – Dzięki dyrektorowi jako smarkacze z VII klasy autobusami jeździliśmy do większych miast kupować dla szkoły perkusję, wzmacniacze czy gitary. Żeby móc grać!

– Potem zmienił się dyrektor szkoły – dopowiada Sylwester Legut. – Teoretycznie sprzętu nam nie odebrano, ale zamknięto go gdzieś w kantorku, bo do prób musieliśmy mieć nauczyciela – opiekuna, a nikt nie chciał przychodzić po południu.