Pirat runął w dół. Niewyjaśniona katastrofa w Tatrach

W tym roku minie 40 lat od katastrofy polskiego szybowca nad Tatrami. Pilot ocalał cudem. Okoliczności wskazują, że padł ofiarą... radzieckiej rakiety bojowej z poligonu na Słowacji.

U mnie wszystko w porządku, czuję się dobrze, widoczność dobra. Bez odbioru. Pilot szybowca SP - 3130 „Pirat” Tadeusz Wajda nadał taki komunikat do lotniska sportowego w Nowym Targu 15 listopada 1979 roku o 15.20. Jego szybowiec znajdował się wtedy w rejonie Tatry - Pieniny na wysokości 5800 metrów nad poziomem morza. Chwilę potem powietrzem targnął wstrząs tak potężny, że szybowiec dosłownie rozleciał się na kawałki.

- Tego dnia byłem kierownikiem lotów na nowotarskim lotnisku - wspominał przed dwudziestu laty Marian Zubek. - Od samego rana sześciu szybowników przygotowywało się do startu na tatrzańską falę. Lecieli po diament.

Fala jest specyficznym zjawiskiem występującym nad Tatrami. W czasie wiatrów halnych nad górami pojawiają się silne prądy wznoszące, dzięki którym szybowce samodzielnie wychodzą nawet na wysokość 8-10 tys metrów n.p.m. Odznaka diamentu jest nadawana wtedy, gdy szybowiec wzniesie się 5 tys. metrów powyżej poziomu, na którym został wyczepiony z holu.

- Nad Nowym Targiem chmury wisiały nisko, widoczność była słaba. Szybowce krążyły w rejonie Zakopanego - Morskiego Oka, szukając najlepszych wznoszeń - wspominał dalej kierownik lotów. - Z lotniska szybowców nie widać, radaru nie mieliśmy, dlatego utrzymywałem z pilotami częstą łączność radiową. Wszyscy doszli do poziomu gdzieś 5800-6200 metrów i do zdobycia diamentu zostało im zaledwie kilkaset metrów.