Fundacja Dom z Opola od 30 lat wspiera osoby z niepełnosprawnościami: od oseska do dorosłego. Obecnie pod opieką ma 1500 rodzin

Edyta Hanszke

Plan długoterminowy to stworzenie domu mieszkalnego z programem terapeutycznym dla najstarszych podopiecznych, a jeszcze w tym roku chcemy oddać łącznik przy Szymanowskiego z nową recepcją, hydroterapią i pokojem dla rodziców - mówi Małgorzata Jagieluk, od lipca ub.r. nowa prezes Fundacji DOM.

Okno w pracowni artystycznej sięga od podłogi do sufitu. W zimowe popołudnie rozpościera się z niego widok na zaśnieżony plac (po małych bramkach poznać, że w inne pory roku służy do gry w futbol) otoczony wysokimi tujami. Na końcu ciągnących przez całą długość pomieszczenia stołów Grażyna Głomb-Kląskała układa witraż z kawałków kolorowego szkła. Pracuje jako terapeutka w Warsztatach Terapii Zajęciowej Fundacji DOM. Trafiła tu niemal 30 lat temu po studium w Branicach.

Od 1993 r. podopiecznymi fundacji zajmuje się też fizjoterapeutka Bogusława Barczuk. Izabela Gajdamowicz, obecnie kierownik WTZ i jedna z wiceprezes fundacji, martwi się, czy trzy rozmówczynie wystarczą, aby sprostać zadaniu streszczenia 30-letniej działalności opolskiej organizacji. - Ten tekst musi być wyjątkowy - podkreśla przejęta.

Grażyna Głomb-Kląskała: - Tworzyliśmy pierwszy na Opolszczyźnie, a może i w Polsce, warsztat terapii zajęciowej. Na początku korzystaliśmy z darów: jak dostawaliśmy wełnę, to tworzyliśmy gobeliny, ze skrawków materiału szyliśmy patchworki.

Izabela Gajdamowicz: - Zaczynaliśmy skromnie, ale naszym bogactwem była kadra, spośród której wiele osób zostawiło w fundacji kawał życia.

Bogusława Barczuk: - Na Szymanowskiego, gdy jeszcze nie było windy, dźwigałyśmy uczestników z wózkami, niestraszny był nam wyjazd z nimi w góry. Chodziliśmy razem na lody i do kina. Dla części z nich to były wcześniej miejsca niedostępne. Pokazywaliśmy im, że mają prawo do tego samego, co w pełni sprawni.