Buen Camino, czyli dobrej drogi do świętego Jakuba

Krzysztof Ogiolda

Słowami „Buen Camino” witają się na trasie nie tylko pątnicy z różnych krajów – od Finlandii do Meksyku i od Rosji po Portugalię. Słyszeliśmy je dziesiątki razy także z ust mieszkańców miejscowości, przez które przechodziliśmy.

Do świętego Jakuba wyruszyliśmy – w czteroosobowej grupie – z portugalskiego Porto. Przed nami według przewodnika 271 kilometrów. Niemało, ale i nie ekstremalnie dużo. Pielgrzymi pokonujący całą tzw. drogę francuską muszą pokonać około ośmiuset. Jak na zwyczaje Camino jesteśmy dość dużą grupą. Wcale niemało pątników idzie samemu (czasem podśpiewują sobie w drodze półgłosem, to widać lepsze od gadania do siebie). Zdecydowana większość w parach.

W pięknej, ale i wymagającej gruntownego remontu katedrze w Porto kupujemy za 1 euro kredencjały. Do nich pątnicy zbierają na trasie pieczątki potwierdzające trasę, którą przebyli. Pieczątki można przybić w kościele (pierwszą dostajemy właśnie w katedrze), jeśli jest otwarty, co w Portugalii i Hiszpanii wcale nie jest normą. Można i w barze. Te ostatnie otwiera się tutaj znacznie wcześniej niż sklepy spożywcze (przed 9.00 trudno kupić choćby bułkę), a pątnik może tam napić się kawy, coli, soku lub zimnego piwa.

Pierwszą noc spędzamy w alberdze w Porto. Tłoku nie ma. Jej gospodarz pierwszą pieczątkę opatrzył wykonanym dla każdego z nas odrębnym rysunkiem kredkami. Alberga jest noclegownią dla pątników idących pieszo lub jadących rowerem. Można w niej liczyć na miejsce na piętrowym łóżku, dostęp do prysznica i toalety, do kuchni wyposażonej w podstawowe naczynia, czajnik lub kuchenkę mikrofalową. Ceny zróżnicowane od 5 do 12 euro. Albergi samorządowe są zwykle tańsze, prywatne – droższe. Kto dotrze na nocleg przed 21.00, zostanie przyjęty. No, chyba że jest już komplet. Wtedy trzeba wędrować do kolejnej.